Zoiets als stompe maagzweren is niets meer dan een soort ziekte die optreedt zonder uitgesproken symptomen. Dat wil zeggen, de pathologie is "stil" zonder enig teken te vertonen totdat de situatie verslechtert. Daarom is het gevaarlijk omdat het zich jarenlang op vreedzame wijze kan ontwikkelen, ondanks het feit dat iemand het niet eens vermoedt. Van het totale aantal laesies van de diepe weefsels van de maag, zijn gevallen van stille ulcera ongeveer 15%.
De symptomen van stompe zweren manifesteren zich echter allemaal, maar de meeste mensen letten er in de regel niet op. Een verdenking van de aanwezigheid van de ziekte kan op dergelijke minder belangrijke tekens zijn zoals periodiek en kort zuurbranden en boeren na het eten.
Maar meestal wordt de stompe maagzweer gedetecteerd met een preventief onderzoek of geplande gastroscopie, en de diagnose van de arts wordt een complete verrassing voor een schijnbaar normaal aanvoelende persoon. En sommige mensen hebben zelfs na het onthullen van pathologie niet de neiging om hun manier van leven te veranderen, omdat ze er zeker van zijn dat als er geen pijnlijke symptomen zijn, er geen probleem is. Maar dit is een vergissing. De stompe zweer verschilt niet van de gebruikelijke, en het kan ook leiden tot exacerbaties in verband met interne bloeding of perforatie van de wanden van de maag.
Waarom zijn de symptomen van stomme maagzweren zo zwak uitgedrukt?
"Stille" ziekte maakt zichzelf niet voelbaar om de eenvoudige reden dat de laesie zich op een plaats bevindt waar er een zeer klein aantal pijnreceptoren is. Het zijn er maar heel weinig, en ze kunnen eenvoudigweg geen sterk genoeg pijnimpuls geven, die een persoon kan voelen. Sommigen zien dit als een belangrijk pluspunt, maar de nadelen zijn veel groter.
Als de gebruikelijke maagulcus de eigenaar voortdurend hindert, waardoor het mogelijk is om op tijd te reageren en een arts te raadplegen, dan kunnen de symptomen met een milde vorm van de ziekte alleen manifest worden wanneer de code verergerd is. Vaak zijn therapeutische methoden al ineffectief en alleen chirurgische ingrepen kunnen het probleem aan.
Voor artsen is het een van de moeilijkste vormen van ziekte. En niet omdat het moeilijk te behandelen is, maar omdat het in het beginstadium puur toevallig wordt onthuld en in de meeste gevallen zelfs wordt ontdekt wanneer de pathologie een acute vorm aanneemt.