Jak przebiega i co jest potrzebne, aby przygotować się do procedury elektromiografii

1 Istota technologii

Elektromiografia jest wyjątkowym sposobem diagnozowania włókien mięśniowych, poprzez porównywanie potencjałów bioelektrycznych, które są przekazywane bezpośrednio do określonego udziału mięśniowego za pośrednictwem kanałów neuronowych. Wszystkie dane są odczytywane za pomocą czujników igłowych, które przekazują impulsy do elektromiografu, a te z kolei wyświetlają obraz na oscyloskopie. Porównując obraz referencyjny elektromiogramu z otrzymanym, lekarz wyciąga wnioski dotyczące obecności fizjologicznych nieprawidłowości w pracy układu mięśniowego.

Główną informacją, jaką daje elektromiografia, jest amplituda oscylacji potencjału włókien mięśniowych. Jeśli jest zbyt niski, jest to uważane za główny znak obecności jakichkolwiek patologii w pracy ludzkiego układu nerwowego. Cała technologia jest właśnie związana z faktem, że mięśnie są uruchamiane dopiero po nadejściu elektrycznego impulsu generowanego przez nasze ciało, a w szczególności przez mózg. Jeśli na którymkolwiek etapie sygnał zostanie przerwany, układ mięśniowy po prostu nie otrzyma informacji o wymaganej redukcji. Odpowiednio, ruch nie jest wykonywany. W medycynie ten stan znany jest jako paraliż.A czasami bardzo trudno jest zainstalować nerw, z powodu którego podobne naruszenia występują w pracy układu mięśniowo-szkieletowego. To elektromiografia ma na celu wyeliminowanie tego.

2 Wskazania do wyznaczenia badania

Przejście elektromiografii jest wykonywane w następujących przypadkach:

• skargi pacjenta na ból w mięśniach lub stawach;
• prawdopodobieństwo miopatii;
• uraz układu nerwowego;
• miejscowe porażenie;
• poszukuje optymalnej strefy do wprowadzenia botoksu( w tkance mięśniowej).Diagnostyka

pozwala określić najmniejsze zmiany w mocy transmitowanego sygnału, co jest ważne w leczeniu takich chorób, jak epilepsja, zespół Downa i tak dalej.

Należy zauważyć, że najczęściej lekarze przepisują jednoczesne przejście elektromiografii i elektroneurografii. Pierwsza z nich pozwala określić aktywność mięśni podczas okresu napięcia i relaksu, a druga wykrywa szybkość przekazywania sygnału z mózgu, a także przepuszczalność impulsów wzdłuż połączeń nerwowych.

3 Środki diagnostyczne

Badanie jest przeprowadzane przez lekarza przy użyciu specjalnego sprzętu. W tym momencie pacjent musi być całkowicie zrelaksowany. Ponadto przed zabiegiem jest zabronione pić kawę, należy wziąć nikotyna zwiotczające mięśnie każdą kategorię, leki przeciwzakrzepowe. Nie zaleca się prowadzenia badań u pacjentów z rozrusznikiem serca lub zastawką serca. Procedura, mimo że absolutnie bezpieczna, jest nadal związana z dostarczaniem krótkich sygnałów elektrycznych. W obecności jakiejś patologii układu nerwowego, może to spowodować krótkotrwałe skurcze mięśnia sercowego, co jest niebezpieczne dla życia ludzi z patologiami układu sercowo-naczyniowego.

W procesie elektromiografii, czujniki igły i skóry są połączone z pacjentem. Igły otrzymują impulsy, a za pomocą elektrod odczytuje się wskaźniki kurczenia się mięśni. Wszystko to jest połączone z analizatorem, a to z kolei daje obraz do ekranu( lub graficznego poligrafu).Te następnie są porównywane z odniesieniem( mierzonej elektromiografii przed podaniem pacjentowi w spokojnym stanie, kiedy leży lub siedzi).

Czy zabieg jest bolesny? W większości przypadków pacjent na ogół niczego nie czuje. Tylko w niektórych obszarach występuje lekkie uczucie mrowienia, a skóra nabiera czerwonawego zabarwienia. Wszystkie te objawy całkowicie znikają w ciągu 2-3 godzin po badaniu.

Aby uzyskać dokładniejsze dane, lekarze przeprowadzają diagnostykę, badając sparowane symetryczne mięśnie. Zatem czynnik patologiczny w rozwoju włókien mięśniowych strefy problemowej jest wykluczony.

4

wyniki badań w wynikach badań najważniejszą informacją jest amplitudą na początku skurczu włókien mięśniowych i maksymalnego pulsu, to znaczy, gdy mięśnie są napięte tak daleko, jak to możliwe. Różnica powinna wynosić około 3000 μV.Jeśli wskaźnik jest niższy, oznacza to wyraźną oznakę dysfunkcji mięśni. Po znalezieniu strefy problemowej przeprowadzana jest tam również elektroneurografia. Oznacza to, że włókna nerwowe są badane pod kątem transmitowanego sygnału. Metoda ta wykryta uszkodzenia zakończeń nerwowych amiotrofii obwodowych, zespół miotoniczną, parkinsonizmu, drżenia samoistnego. Nawiasem mówiąc, detekcja podejrzeniem powyższych zespołów EMG muszą być ponownie wybrany jako czynnik w celu wykluczenia czasowego dystrofii mięśniowej w wyniku działania jakichkolwiek zewnętrznych interesujących czynniki lub środki farmakologiczne. To z tego powodu, pacjenci, którzy są określone badania, kilka godzin przed zabiegiem Zabrania się używania jakichkolwiek posiłków, zalecane jest powstrzymanie się od picia.

Po zakończeniu procedury lekarz musi podać pacjentowi schemat skurczów mięśni wraz z objaśnieniami. Dzięki tym wartościom możesz skonsultować się z lekarzem i ustalić prawdziwą przyczynę problemów z mięśniami.

5 Przeciwwskazania do

Przeciwwskazania do elektromiografii obejmują różne choroby fizyczne, a także naruszenia pracy układu sercowo-naczyniowego. W niektórych przypadkach pacjenci z cukrzycą są również pozbawieni dostępu do badań z powodu zmniejszonego krzepnięcia krwi. To samo dotyczy pacjentów, którzy przyjmują leki zmniejszające ten wskaźnik( np. Z zakażeniem krwi, leukocytem).

Nie zaleca się do elektromiografii u kobiet w ciąży. I jest to dość powszechny problem, ponieważ w okresie ciąży dziecko często rozwija upośledzenie nerwów, któremu towarzyszy stałe napięcie mięśniowe i ostry ból. Jedynym sposobem na wyeliminowanie tego symptomu jest lutowanie korzeni nerwów. Jednak lekarze próbują przepisać tę procedurę tylko w najbardziej ekstremalnych sytuacjach, gdy tylko w ten sposób można pokonać ból.

W przypadku dzieci, elektromiografia nie jest wykonywana dla osób, które nie zakończyły 6 lat w dniu diagnozy. Przed tym wiekiem badanie przeprowadza się wyłącznie na podstawie decyzji z konsultacji za zgodą rodziców. Oznacza to, że lekarze ważą za i przeciw. Głównym zagrożeniem związanym z elektromiografią w tym przypadku jest panika dziecka, z powodu której nie jest możliwe przeprowadzenie normalnego badania.

6 Informacje dodatkowe

Główną zaletą elektromiografii jest to, że specjalista jest w stanie jednocześnie badać mięśnie pod względem amplitudy skurczu i drożności kanałów nerwowych.

W przeciwieństwie do innych stymulatorów, zbudowanych na ciągłym przepływie przez kanały nerwowe, elektromografia nie przynosi żadnych bolesnych wrażeń.Tylko od czasu do czasu pojawiają się miniaturowe siniaki, których ślady całkowicie znikają w nie więcej niż 10 dni. Dzieje się tak tylko wtedy, gdy czujniki igieł są zainstalowane w obszarze wrażliwej skóry.

Plus, za pomocą elektromiografii, można niezawodnie poznać naturę ataków nerwowych( na przykład epileptycznych).Naukowcy odkryli również, że dostarczanie energii elektrycznej o bardzo wysokiej częstotliwości wahań sygnału może spowodować całkowite skurcze mięśni. A dzięki elektromiografii okazało się, że patologia jest spowodowana tym, że mózg wysyła błędną odpowiedź po otrzymaniu sygnału z bodźca( w naszym przypadku obecnego), obejmującego kilka grup mięśni. Wszystko to połączone i pasuje.

Elektromiografia jest konwencjonalnie klasyfikowana do następujących typów: interferencja

• ( impulsy niesystemowe, z którymi badane są stawy, ponieważ skan występuje w momencie zgięcia / wyprostu kończyn);
• lokalny( czyli skurcz jednego konkretnego mięśnia jest sprawdzany pod względem podanych parametrów);
• jest stymulujący( ukierunkowany na działanie nerwu obwodowego).

Specyficzna metoda stosowana jest podczas poszukiwania określonej grupy zaburzeń mięśniowych. Na przykład ta ostatnia ma zastosowanie tylko wtedy, gdy pacjent ma sparaliżowaną część ciała. Stymulacja impulsami elektrycznymi pozwala dowiedzieć się, czy nerw może w ogóle przekazać sygnał, gdy napięcie przesyłanego napięcia wzrasta( mierzone w miliwoltach).

Elektromiografia zwieracza, za pomocą której wykryto dysfunkcję pęcherza, jest klasyfikowana jako osobny typ. Realizuje się to za pomocą zewnętrznych czujników skórnych i igłowych. Uważany jest za jeden z najbardziej bolesnych spośród takich metod badań układu mięśniowego.